jouw ogen
De kou, die ik voel
als jouw blik over mij glijdt,
het maakt me bang,
ik snap niet wat je ermee bedoelt
de haat in jou ogen
allemaal opmij gericht
als blikken konden konden doden
had ik al vele malen dood gemogen
ik voel onbegrip
als je me vragend aankijkt
terwijl je bijna door mijn tranen bezwijkt
sta ik voor jou op de middenstip
langzaam ontdooi jij,
ren je naar me toe
en geeft me een zoen
ik voel me zo blij
en terwijl je me een knuffel geeft
voel ik zoveel liefde
en dringt het tot me door
dat jij het bent, voor wie ik altijd al heb geleefd
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, februari 01, 2005 13:22 |
| 'Zien, voelen' is nooit alleen voldoende. Er hoort ook het aanvaarden bij. Liefs / sunset |
|
| Peter van der Linden: | Dinsdag, februari 01, 2005 13:15 |
| Peter van der Linden: | Dinsdag, februari 01, 2005 13:15 |
| Toch nog een happy end dan. Mooi toch? Fijne dag nog. Liefs, Peter, |
|
| de nifter: | Dinsdag, februari 01, 2005 08:46 |
| wel erg typisch dat je daar eerst voor moet huilen om dat te weten.... | |
Over dit gedicht
| Auteur: *shasa* | 
|
|
| Gecontroleerd door: -Suus- | ||
| Gepubliceerd op: 01 februari 2005 | ||
| Thema's: | ||