moet ik dan toch in ratioloze onmacht
uit de inhoud van de asbak
en je eigen schrijfsels van gisternacht
opmaken waar jij toen al dan niet meer over sprak?
ik kijk in eventuele eigen redenen
met in de ogen een blik op het verleden en
onzin-rijmpjes in letterlijk gevecht
ik beloof je
wat je ook maar zegt
ik geloof je
maar dat
heb ik dan toch altijd al gedaan
want
het is waarschijnlijk niets
doofstom contrast van lach en traan
je moet het me maar vergeven
zelf-ingevulde quasi-leegheid
met jou wil ik wel verder leven
tot de dood ons even scheidt