De arbeider in mij.

                                Ze hield wel van verslindende kwatrijnen
                                'snacht zwoegde ik door aan aantekenigen
                                niet dat ze mijn liefje was, maar toch
                                als Muze best te gebruiken, zeker als ze
                                lachend weer doorzag dat ik vrouwen
                                afwees nog...en ze met kussen kwam
                                overdag liep ze rond met haar geest
                                en ik zag vooral haar kont, zinde het haar
                                vooral als ik wenkbrauwen lonkte, en
                                parelde met de ogen broos...maar dan
                                het namiddaglicht; kwam er een breken
                                overheen haar gelaat, werd ze ongedurig
                                en draafde nu graaiend sprongen rond...
                                dat was de deadline, meestal had ik dan
                                wel wat klaar, en las ik voor, en hoopte dat
                                ze vergat. Een man moet een boel doen, nietwaar?
                                om alleen gelaten te worden, maar niet alleen
                                uitgemusiseert legde ik te kriek me moe
                                en voldaan te bed bij haar neer... dan vooral
                                had ik haar lief. (er komt eens een einde aan)