Herinneringen
Het voelt zo eng aan
De herinnering
Met z'n dubbel gezicht
De ene kant lacht
De andere weent
In 't kille manelicht
Ze hangt nog rond
Je aanwezigheid
Ik zie je schaduw
Nog altijd
De wind kan niet vervagen
Je voetstappen in 't zand
Zoveel onvervulde vragen
Blijven achter in m'n hand
En toch hebben de gezichten
Een zweem van eerlijkheid
Die de handen naar je reikt
Doorheen treurnis en spijt
En de wind waait ook maar
Warm en zoet voor alleman
Hij jaagt je schaduw naar me toe
Opdat ik die koesteren kan
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 04 februari 2005 | ||
| Thema's: | ||