Als men mij vraagt wat liefde is,
zal ik geen antwoord meer weten...
Steeds als ik denk dat ik het antwoord ken,
raakt het gevoel te snel versleten...
Het gevoel van binnen,
word overmeesterd door benauwdheid...
Ook al wil ik het echt zo graag,
ik raak het telkens toch weer kwijt...
Niemand begrijpt de strijd,
niemand weet wat ik voel...
Het doet pijn om te weten,
dat je nooit zal weten wat ik bedoel...
Het verliefde verdwijnt,
en me hart raakt gevangen...
In de vaste greep van het donker,
waar het eens brandde van verlangen...
Het doet zoveel pijn,
maar snel zal ik je moeten laten gaan...
Op zoek naar je ware liefde,
want de jouwe zal in mij niet bestaan...
Ik weet niet wat er is met mij,
maar word hiervan echt doodmoe...
Alweer een hart gebroken,
dat is weer wat ik doe...
Kan iemand mij vertellen wat er mis is met mij?
Want ik weet zeker dit is de laatste keer...
Jouw hart gebroken samen met het mijne,
maar voor mij de allerlaatste keer...
Het geluk van de liefde wil ik niet meer kennen,
laat anderen maar in hun verbeelde waan...
Ik ken de pijn van mijn eigen en anderen,
want echte liefde zal voor mij nooit bestaan...