meegesleurd
Meegesleurd door de wind
waar ik niet in mee wil gaan
verscheurd door gedachten
die mij in de weg blijven staan
Gebroken is mijn hart
het doet me zoveel pijn
ineengedoken lig ik
dat dit zo moet zijn
Verdronken in de tranen
tranen rood van bloed
verzonken in een dal
weet wat het met me doet
Verslagen lig ik
ik kan dit niet meer stoppen
verdragen is onmogelijk
ik kan dit niet verkroppen
Blinkend in het maanlicht
het mes dat op me wacht
zinkend in het duister
het heeft me in zijn macht
Verlangend staar ik voor me uit
weer een stuk wat ik afsloot
hangend aan de afgrond weet ik
beneden wacht de dood
06-02-2005
Reacties op dit gedicht
| Weynita: | Woensdag, februari 09, 2005 20:09 |
| wel heel mooi trouwens... (en begrijpelijk) Kuzzz... |
|
| Weynita: | Woensdag, februari 09, 2005 20:08 |
| autsj, en euh, je hebt gelijk. eens komen we hieruit... Dikke kuzzz... |
|
| Roxz: | Maandag, februari 07, 2005 01:57 |
| oehhh echt ontzettend mooi verwoord echt waar. zoveel trietsheid in zich. Greets Roxz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ~black angel~ | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 07 februari 2005 | ||
| Thema's: | ||