Zwarte druppel
En daar lag ik dan!
Huilend, dronken, wanhopig op de grond.
Vernederd, verkracht, failliet, waanzinnig.
Een verlammende pijn drukte mijn hart.
Slachtoffer van mijn eigen zijn.
Geen ego, geen trots, alles tot nu was een illusie.
En in deze teerpoel, vond ik mij:
Ruw, onbehandeld, een mogelijkheid!
Huilend, dronken, wanhopig op de grond.
Vernederd, verkracht, failliet, waanzinnig.
Een verlammende pijn drukte mijn hart.
Slachtoffer van mijn eigen zijn.
Geen ego, geen trots, alles tot nu was een illusie.
En in deze teerpoel, vond ik mij:
Ruw, onbehandeld, een mogelijkheid!
Reacties op dit gedicht
| mensje: | Dinsdag, februari 08, 2005 20:31 |
| Bah! wat gruwelijk! He! Zeer duidelijk over laten komen zeg, in dit gedicht! een meisjes mensje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Vermillion | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 08 februari 2005 | ||
| Thema's: | ||