Eens lag ik aan jouw voeten..
Jouw woorden zorgden doorgaans
voor kippevel op mijn hele lichaam
Je liet me in een trance verblijven
waarin ik je gevoelens kon verstaan
Eens lag ik aan jouw voeten
en was mijn bewondering zo groot
Dat ik kon geloven in sprookjes
en nog in strijd was met de dood
Maar vandaag de dag kan ik
oprecht en zonder tranen zeggen
Dat ik niets meer voel omdat jouw
woorden niet langer mijn taal uitleggen
Ik heb mijn eigen pure wereld gevonden
waarin jij niet langer groot bent en ik klein
En ik kan nu dan ook met trots zeggen
dat ik oprecht blij voor jullie kan zijn
Reacties op dit gedicht
| Martine Gieze: | Woensdag, februari 09, 2005 16:52 |
| heel erg mooi/sterk verwoord!! dat heb je ook weer overwonnen meis! liefs,Mart |
|
| druppeltje: | Woensdag, februari 09, 2005 09:24 |
| dat is een hele stap! liefs drup |
|
| sunset: | Woensdag, februari 09, 2005 09:21 |
| Je bent wie je bent.En oprechte blijdschap moet je altijd kunnen voelen. Met de nadruk op oprecht (in alles). Mooi. Liefs / sunset |
|
| remie: | Woensdag, februari 09, 2005 07:15 |
| Blijf jezelf ondankts alles, gelijk zijn in de liefde en niet onderdaning....Liefs Remie | |
| Peter van der Linden: | Woensdag, februari 09, 2005 00:42 |
| Dat heb je mooi gezegd meid. Nooit meer aan iemand voeten gaan liggen, blijf steeds zijn/haar gelijke. Slaap lekker. Liefs, Peter. |
|
| IntegraNatura: | Woensdag, februari 09, 2005 00:40 |
| yezzzz.. laten we allemaal blij zijn (wel zo apart ;) kus. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Manja Moraal | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 09 februari 2005 | ||
| Thema's: | ||