Geef de hoop niet op.

Waarom is het leven toch zo hard?
Waarom hebben de mensen nu toch zoveel verdriet.
Er zijn zoveel dingen die de mensen verward.
En mijn nu ook want tranen lopen nu over mijn wangen en iedereen die het ziet.

Waarom bestaat die erge ziekte toch.
Waarom moet u nu zoveel pijn verdragen.
En elke keer zeggen ze nog.
We wachten op de uitslagen.

Verdriet zo diep.
Maar toch zo tastbaar.
Iedereen die in zien verdriet verdiept.
Hoelang duurt dit nog of ligt het antwoord al klaar.

Als ik de ziekte bij u kon verwijderen had ik het zekers gedaan.
Maar helaas kan ik dat niet.
Het enigste wat ik kan geven is steun en voor u klaar staan.
Maar stilletjes heb ik al verdriet.

Wanneer gaat u weer voluit leven?
Waneer ligt u niet meer in het ziekenhuis?
U moet niet al uw hoop opgeven.
Maar bij uw houden want ik wil u opzoeken bij u eigen thuis.

The Gategirl