Jouw woorden
Niet altijd wordt mij de vraag gesteld
hoeveel ik met mijn woorden bedoel.
Ik had die toch echt gepast uitgeteld,
waarom zocht je dan naar mijn gevoel?
Dat was toch simpel terug te lezen,
waar dat gevoel gestoeld moest zijn?
Daar waar het begon, waar jij moet wezen
Zal ik maar gaan uitleggen, en haarfijn
Waar ik mijn bril niet kon rechtzetten,
daalde jij af richting een rode kleur.
Onnodig, want als je zat op te letten
bracht je alleen maar een andere fleur.
Dus "stop!" met dalen, het was zo goed.
Niet alleen het poëtische, ook je gemoed
die al te samen één geheel vormden,
waar ware gevoelens doorheen stormden.
Met kunde maakte jij woorden tot was
waardoor ik dit alles er in terug las.
Ook al zit die kunde soms aan de grond
het kunnen is niet iets dat verstomd,
maar groeit naar waar jij wilt gaan,
of het nu hier is, of hier ver vandaan.
Dan rest nu nog alleen nog mijn gevoel,
maar heeft het nut wat ik ermee bedoel?