op het punt van ontluiken...
stilletjes aan
strijkt de tijd voorbij
zonder jouw lieve woorden
hier aan mijn zij
als een luchtbel
die uit elkaar gespat is
zo ben jij verdwenen
en voel ik het gemis
als een woeste golf
die weer in zee is gegaan
zo snel kwam jij in mijn leven
en ging er ook weer uit vandaan
een zonnestraal
die zijn licht deed schijnen
weer kleuren liet zien
en al het grauwe deed verdwijnen
een roos wilde ontwaken
uit haar eenzame bestaan
bladeren zijn weer gesloten
stilletjes laat ze een traan
de zon kwam in haar leven
liet haar stralen gaan
langzaam kwamen er wolken
en was het weer gedaan
een mooie roos
die graag ontluiken wil
blijft door te weinig warmte
voor altijd klein en stil...
10-02-2005
Reacties op dit gedicht
| hiljaa: | Donderdag, februari 10, 2005 19:08 |
| een mooi zomaar gedicht knufliefs--hiljaa-- |
|
| westland: | Donderdag, februari 10, 2005 18:50 |
| heel mooi geschreven Jans,wij hebben vandaag enkel regen gezien.die zon is zeker achter die roos gebleven.je ouders. | |
| Raira : | Donderdag, februari 10, 2005 18:43 |
| zomaar een gedicht.... maar wel een rakend en ontroerend gedicht Anita.. liefs en dikke knuffel Raira |
|
| Fallen Angel: | Donderdag, februari 10, 2005 16:22 |
| zomaar-gedichten kunnen nochtans raken...hopen dat ik snel een zon voor me vind, klein en stil blijven lijkt me maar niets weergaloos gedichtje kus |
|
| Martine Gieze: | Donderdag, februari 10, 2005 16:01 |
| heel erg mooi verwoord! heerlijk gedicht om te lezen! liefs,Mart |
|
| keiko: | Donderdag, februari 10, 2005 15:29 |
| dit is zomaar een gedicht.. | |
| sunset: | Donderdag, februari 10, 2005 15:23 |
| Ook voor jou is er ergens, ooit, snel weer warmte, licht. Je moet het durven toelaten. Mooi. Liefs / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: keiko | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 10 februari 2005 | ||
| Thema's: | ||