Ongelukkig, het eiland
Omringd door eigen geween
Dorstig naar alles op de kant
Daar wil het heen

Vurig haat het, ieder traan
Onmogelijk weg te gaan
Verstrikt in medelijden
Hoe zichzelf te bevrijden?

Het maakte iedere dag
Een zee:
Killer,
Stiller,
Gruwelijker en groter
Nog verder verdween het land richting horizon
Totdat het eiland niks meer zien kon
De hoop bijna verloren
Water hoger dan ooit tevoren

Plots bleef het eilandje geruisloos
Hield de adem in
Dacht aan de weg die het verkoos
“is dit misschien wat ik bemin?”

Ineens liet het de angst varen
Liet zich overspoelen
Door ruisende gevaren
Kon het water bovenop voelen

Eindelijk het besef, een zucht
Niet langer nodig die vlucht
Geen behoefte te begeren
Dat wat niet valt te realiseren

Zonder vrees en tranen stelde het zich open
Liet de druppels vrij rondlopen
Toch verdampte uiteindelijk de zon
Alles waarmee de ellende begon

Onder water lagen gelijken
Ook land, dat haar met vriendschap kon verrijken
Niet langer geïsoleerd, maar door levenskracht
Is het stille eilandje nu het middelpunt van aandacht…