Jaren geprobeerd zwanger te worden, wanneer je eindelijk denkt:

 ”het kindje kan nog wachten” is het zover.

Tegen je zin en wil een dracht van 40 weken

Alles geprobeerd om het ongeborene weg te werken op een natuurlijke weg, niets helpt.

Na 16 weken voel je de eerste stampjes, je hoopt enerzijds dat er niets fout loopt,

  Anderzijds blijf je met het ene gevoel zitten,

Twijfels, onrust, stress, heleboel vragen zoals:

Kan ik het moederschap wel aan? Is “het” gezond? Doet bevallen pijn?

Gaat “het” niet dood terwijl “het” geboren word?

Allemaal vragen, (bijna) iedereen geeft afschrikkende antwoorden.

Na 8 maanden kijk je naar de bevalling uit, wordt het niet stilaan tijd dat je eruit komt?

Ik wil je zien, je verzorgen en vooral voor jou zorgen.

Na een dracht van 40 weken en 2 dagen wordt “het” geboren;

Je denkt:”één keer, nooit meer”, maar na 3 maanden plan je al een volgende,

Zodat ze ongeveer 1 jaar leeftijd verschillen. De planning loopt in duigen,

8 maanden na de bevalling denk je dat het tweede kindje wel kan wachten,

De relatie met je partner is helemaal uit de hand gelopen,

Een tweede kindje kan je wel missen nu, maar je bent wel al even over tijd.

Je gaat langs de huisarts en wat blijkt: je bent wéér zwanger.

Abortus denkt je partner, jij ziet dat niet zitten; afstaan is verkopen,

Rap denk je “het” te houden want bovenop, wat zal je dochter later zeggen?

 De klok tikt verder, het klikt thuis niet meer, je pakt je spullen en vertrekt.

Het kind neem je natuurlijk mee.

Voor abortus is het te laat en zoniet: welke weerslag staat mij te wachten?

Na véél twijfels, onzekerheid en goede raad van goede mensen besluit je “het” te houden.

Een ergens ongewilde dracht zonder zin, zonder hoop en/of geloof, geen greintje motivatie

 Met momenten niet genieten van het leven in je lichaam.

Als de baby trapt soms denken “laat me met rust” en

Weet dat je niets hoeft te proberen, de baby wil noodzakelijk levend geboren worden.

 Zo gaat dat, de één wil een kind, het kind wil niet. 

De ander wil geen kind en zit onbewust vol.

Kinderen kiezen hun ouders zelf, bestaat er een mooier bewijs?

Gemengde gevoelens, gemengde emoties en je hormonen spelen je parten,

Tot wanneer je dreumes geboren word en dan denk je:

“Waarom heb ik in verband met jou zoveel twijfels gehad?

Je bent het liefste, mooiste ding dat ik ooit heb meegemaakt!”

Twijfels en onrust worden verorberd door liefde, passie, tederheid en zorgzaamheid.

(Deze tekst komt niet van mij, maar van een alleenstaande moeder, die haar gevoelens wil neerpennen)