Een keer het woordje Robbert, en er komen duizenden lieve gedachtes in mijn hoofd…
Dat lieve gezichtje, die mooie lach…
Die geweldige jongen die mij de liefde beloofd…
De gedachte ‘Ik raak je kwijt’ maakt me super bang…
Ik hoop echt dat dat nooit gebeurt…
Maar dat is niet zo… Dat weten wij allang…
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Soms kan ik nog niet bevatten dat het over is…
Dat zijn mijn woorden in een gedicht uit die gelukkig periode in mijn leven…
Die periode samen met jou, waarin je me alles gaf wat ik nodig had…
Dat was jou liefde, samen dachten we dat dat voor altijd was… Maar helaas was het maar voor even…
Wanneer je tegen mij zei : Je bent zo mooi… En ik tegen jou zei hoe trots ik op je was… Sprongen de vonken eraf…
Hoe kan dat ineens weg zijn, hoe kan die liefde nou ineens minder zijn…
Waarom is alles er niet meer, Alles… Wat ik jou gaf, Wat jij mij gaf…
Tegen anderen zeg ik : ‘Ja, ik ben er al ver overheen, Het gaat goed met me’…
Dat is niet zo, nog steeds al die herinneringen… Ik wou dat iemand me gebreep…
Wou dat ik nog steeds kon zeggen : Ik ben gelukkig, Ik hou van je…
Ik dacht dat ik iets van echte liefde begreep, dat ik daar alles van wist…
Dat is niet zo, en dat zal ik ook nooit doen…
Nooit zal ik kunnen begrijpen wat ik niet heb, wat jij in mij mist…
~I Try 2 Understand Everything… But I Can’t…~