Eerste schreeuw
Schreeuwen.
De eerste schreeuw
om hulp
toen ik werd gedreven
uit mijn stulp.
Ik was daar
zo veilig warm
niets kon mij deren.
Onder het wentelen en keren
strak met mijn moeder
verbonden
leefde ik
zonder zonden
De laatste schreeuw zal zijn
om liefde en erbarmen
om terug te mogen komen
in Zijn armen.
De eerste schreeuw
om hulp
toen ik werd gedreven
uit mijn stulp.
Ik was daar
zo veilig warm
niets kon mij deren.
Onder het wentelen en keren
strak met mijn moeder
verbonden
leefde ik
zonder zonden
De laatste schreeuw zal zijn
om liefde en erbarmen
om terug te mogen komen
in Zijn armen.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, februari 15, 2005 13:31 |
| Geen schreeuw. Toch? Wel een blijde lach van herkenning. Mooi. Liefs / sunset |
|
| Jannie Hoogendam: | Dinsdag, februari 15, 2005 13:04 |
| Wat mooi!!! Jannie xxxjes |
|
| Raira : | Dinsdag, februari 15, 2005 12:59 |
| leven dood eeuwige levenscyclus liefs Raira |
|
Over dit gedicht
| Auteur: J.H. Vergne | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 15 februari 2005 | ||
| Thema's: | ||