~*Een wanhopig leven*~
Een lege, duistere diepte voor me
Achter me
Slechts een wanhopig leven
Een traan biggelt langzaam naar beneden
En valt de diepte in
Met niets heb ik vrede
Maar huilen heeft ook geen zin
Gierende wind speelt met mijn haren
Ik denk nergens aan
En laat mijn gedachten maar varen
En toch blijf ik maar op het randje staan
Ik heb geen zin
Me om te draaien
Terug weer mijn wanhopige leven in
Even overweeg ik te springen
Maar ik doe het niet
Te vermoeid door mezelf
Te veel verdriet
De wind huilt door het ravijn
Binnen in me
Voel ik alleen maar de pijn
Een traan biggelt langzaam over mijn wang
Ik ben bang
Bang om me om te draaien
Terug mijn wanhopige leven in...
Reacties op dit gedicht
| flores: | Zondag, februari 20, 2005 02:21 |
| Tja, je ergste angsten onder ogen zien is flink moeilijk.. Maar door die angsten onder ogen te zien kun je misschien weer verder vooruitkijken.. Ik weet het niet hoor, dat is wat ik zou (proberen) te doen.. Maar het is verschrikkelijk moeilijk, maar tevens een uitdaging.. Sterkte en veel liefs.. |
|
| Crazytown: | Zaterdag, februari 19, 2005 22:39 |
| Heey heel mooi geschreven het is moeilijk maar aan alle ellende komt een eind ook al zul je dat misschien voorlopig nog niet zien je mag me altijd mailen veel liefs en sterkte |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ~*Monique*~ | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 19 februari 2005 | ||
| Thema's: | ||