depressie 5
Depressie
In een cocon gevangen
Omringd door muren
Je lacht, maar niet gemeend
Niets gaat zoals het moet
Uren aan een stuk
Jank jij je ogen uit je kop
Niet omdat je verdriet hebt
Maar vanwege je gevoel
Vaak zijn het reststukken
Vanuit je verleden
Die als een explosie
Op de voorgrond treden
Een vulkaan die uitbarst
Haar lava laat lopen
En overal ogenschijnlijk
Ellende toebrengt
Gevangen in een web
Met warrige draden
Zo ingekapseld
Zou het ooit overgaan?
Lia
Reacties op dit gedicht
| *silliej*: | Zondag, februari 20, 2005 13:37 |
| zoo mooi.. en ik herken me er zo in.,, jou woorden,mijn gevoel.. egt,, geen woorden,, veel liefs..silliej |
|
| Lia : | Zondag, februari 20, 2005 10:55 |
| nah... fictie.. het is geschreven uit ervaring.. nú is het fictie.. 3 jaar geleden dus niet...;-).. | |
| lommert: | Zondag, februari 20, 2005 10:51 |
| reststukken vanuit je verleden...fictie..okee..herkenbaar mooi gedicht xxliefs willem |
|
| Mamke: | Zondag, februari 20, 2005 10:02 |
| Voelbaar, invoelend geschreven.... | |
| hiljaa: | Zondag, februari 20, 2005 09:59 |
| gevoelig verwoord knufliefs--hiljaa-- |
|
| druppeltje: | Zondag, februari 20, 2005 09:54 |
| heel herkenbaar, mooi neergezet liefs drup |
|
| Psych: | Zondag, februari 20, 2005 09:53 |
| mooi,,,maar een antwoord heb ik niet,,,liefs,,,elze,,, | |
Over dit gedicht
| Auteur: Lia van der Fluit | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 20 februari 2005 | ||
| Thema's: | ||