Rozen
Ik droom van rozen zonder
Doornen, rozen als een wonder
Die mij aanzetten tot dichten
Maar nu mijn zijn ontwrichten.
Weet niet meer wat te doen,
Dan zie ik plotseling een visioen.
Het gaat zich langzaam openbaren
En zie ik haar, zij lijkt de ware.
Zij schrijdt langzaam op mij toe
Ben ademloos, verward en hoe.
Op winding is er en begeren:
Het is mijn eigen Miss Almere.
Haar bewegen, tred, steeds lichter,
Wist toen zeker, ik ben dichter.
Zij werd mijn inspiratiebron,
En het dichtershart weer kloppen kon.
Duizend rozen op je kussen,
Duizend kussen op je mond,
Duizend tranen zou ik plengen
Als jij mij niet de liefste vond.
han janzen 10-2003
sunset: | Maandag, februari 21, 2005 12:54 |
Wat een warm, liefdevol gedicht. Alleen ..., die laatste strofe. Moest dat nou ;=)? Liefs / sunset |
|
black cat: | Maandag, februari 21, 2005 12:45 |
prachtig geschreven liefs dieuwy |
|
Will Hanssen: | Maandag, februari 21, 2005 11:48 |
Prachtig geschreven heel poëtisch, had ik je al gezegd: jij hebt echt dichterstalent? anders zeg ik het bij deze! ga zo door.. Liefs, Will |
|
Auteur: neznaj | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 21 februari 2005 | ||
Thema's: |