Vermoeiend

Ik weet het, ik had mijn grote mond gewoon dicht moeten houden

Had het geholpen?

Waarschijnlijk niet, maar dan voelde jij je nu niet zoals je je voelt

Ik had me precies hetzelfde gevoeld, maar net gedaan alsof

Maar nu het hoge woord eruit is, en alles is zoals het ooit was

Hartstikke naar de klote dus

Heb jij barstende koppijn en kan ik mijn ogen niet meer open houden

En wil ik niks liever dan de klok een paar uur terug draaien

Of een paar jaar en het dan wel goed doen

Ik geloof niet dat ik ooit harder gedacht heb dan dat ik nu doe

Je woorden schieten door mijn hoofd, de mijne ook

Het blijft maar malen en ratelen, maar een antwoord blijft uit

Ik ben moe lief, doodop

Ik wil van alles…mijn hoofd tegen het jouwe leggen bijvoorbeeld

Of weten dat het kon en dat het goed zou komen

Weten dat we niemand anders meer nodig hadden, want zo hoort dat

Ik kan niet helpen dat ik ben zoals ik ben, en voel zoals ik voel

Zou willen dat ik het kon helpen, dan zou ik het wel weten

En zelfs dan, wist ik het niet, want hoe zou het gaan? Hoe zou het moeten?

Had gehoopt dat jij me dat had kunnen vertellen

Maar zoals ik van te voren had kunnen weten

Kon je dat niet, en stond je gewoon met je mond vol tanden

Elke zenuw in mijn lijf gierde van mijn tenen naar mijn hoofd, en weer terug

Daar zaten we dan, terwijl het zo anders had kunnen zijn

En dat wetende, ben ik verdrietig, bang en boos tegelijk

Op mezelf, op jou, op alles om me heen eigenlijk

Ik zou willen dat jij je hand nu over mijn gezicht haalde, me een zoen gaf

Ik zou tegen je aan willen kruipen

Ik zou mijn ogen dichtdoen

Jij de jouwe

Jij zou mijn hand pakken, zachtjes in mijn oor fluisteren en

Al slapend zouden we vechten tegen al het vermoeiende om ons heen