Alleen
Afgeschermd van de anderen,
Zit ik met mijn hoofd gebogen,
Gebroken van de eenzaamheid,
Rollen er tranen uit mijn ogen,
Daar zit ik dan, rottend van eenzaamheid,
Zoals altijd zit ik hier alleen,
De tranen worden meer en meer,
Niemand ziet het: ze kijken door me heen,
Eenzaam staar ik uit het raam,
De eenzaamheid, groter dan mij,
Ik verlang naar liefde en vriendschap,
noch het enigste wat op me wacht is dood,
Leeg, pak ik glasscherven van de grond,
met gedachten aan gebeurtenissen,
Zet ik een snee, en laat het bloed vloeien;
de rode plas wordt groter, niemand die mij zal missen!
Reacties op dit gedicht
| madeleine: | Zaterdag, februari 26, 2005 21:00 |
| nee meis, ajb doe dat niet... sorry dat ik de laatste tijd niet zo veel meer zeg op msn maar als er iets is zoals nu moet je het zeggen... ik hoop dat ik je snel weer spreek.. kus Hvj madeleine |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Amanda Christina | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 26 februari 2005 | ||
| Thema's: | ||