Die zoete pijn = liefde! 27.02.2005
Je zegt dat ik je wil, net zo veel als jij mij,
Maar ik ontwijk je ogen en ik kijk op zij.
Je streelt mijn wang en kijkt me dringend aan,
Ik voel me verward van binnen, maar laat mijn gevoel niet gaan.
Je vinger glijdt naar beneden en blijft rusten in mijn nek,
Mijn hart begint te bonzen, juist daar op die plek.
Je begint me daar te strelen, heel teder en zacht,
Je kijkt naar mij en je wacht.
Je zegt dat je me gaat zoenen en ik weet niet wat ik moet doen,
Ik wacht af, en ik wacht, ik wacht op jouw zoen.
Je zoent me en mijn lichaam reageert niet zo als ik wil,
Ik wil niet toegeven, maar mijn lichaam, mijn lichaam houdt zich niet stil.
Een paar seconden later vergeet ik alles om mij heen,
Zelf mijn hart brokkelt af, mijn hart van steen!
Mijn ademhaling wordt snellen en mijn hart gaar als een gek tekeer,
Oh deze zoete pijn, oh wat doet die zeer.
Maar toch mag ik niet toegeven, dat mag gewoon niet,
Het enige wat dit je geeft is onzekerheid en verdriet.
Je stopt met zoenen en kijkt mij verlangend aan,
Je houdt me stevig vast, want je weet dat ik niet lang meer op mijn benen kan staan.
Mijn lichaam oh die trilt,
En mijn hart slaat erg op tilt.
Maar toe geven doe ik niet,
En toch weet ik dat jij het ziet.
Dat je ziet hoe erg ik naar jou verlang,
En oh die gedachte die maakt mij zo bang.
Jij ziet de angst in mijn ogen,
En jij wist dat die niet logen.
Je streelt mijn haar,
Een heel lief en geruststellend gebaar.
Je verteld mij mijn gedachten,
Je doet het om mijn pijn te verzachten.
Ik ben verbaasd en kijk jou aan,
En nu weet ik zeker, deze jongen laat ik nooit meer gaan!
Ook al sluit je, je hart voor ‘het’ houden van,
Besef dan alsjeblieft dat het toch echt wel kan.
Het is die zoete pijn die zo zeer doet,
Maar als je die voelt besef dan goed,
Dat, dat toch echt liefde moet zijn,
En oh geloof me… wat voelt de liefde dan fijn.
Dat je daar uiteindelijk dan aan toe geeft,
Dan heb je pas echt het gevoel dat je leeft…
En die zoete pijn….
Dat moet toch echt wel liefde zijn!