Gestikt in mijn poëzie
Mijn leven dat eens zo goed was
kleurde nu vervagend rood
mijn doel dat eerst zo helder was
is nu waardoor ik bloed vergoot
Mijn poëzie, die altijd hielp
als ik niet verder kon
stond als een paal boven water
was kleurig als de zon
Maar nu is alles weg
heb ik geen zin in dichten
ik maak er niemand blij mee
en niemand kan mij het verplichten
Verstikkend werkt nu mijn geheim
slokt mij op in zinnen
mijn doel dat eerst zo helder was
nu schiet me niets te binnen...
Carmen
Reacties op dit gedicht
| maanwolf: | Dinsdag, december 13, 2005 18:39 |
| hoezo werkt dichten niet meer en waarom zou je niemand er blij mee maken. Je schrijft voor jezelf niet voor een ander. Ik vind het een mooi gedicht verder. liefs *~-maanwolf-~* |
|
| scientist: | Woensdag, maart 02, 2005 20:29 |
| Je hoeft niet zelf te dichten om te genieten van poëzie... anderen hun werk lezen kan evenveel troost bieden door herkenning. Zeer mooie beschrijving van gevoelens bij "writers block". | |
| messed_up_mind: | Woensdag, maart 02, 2005 19:45 |
| er kan idd niemand je verplichten om gedichten te schrijven, maar dit is zeker al onwijs mooi! dus het zou zonde zijn als je het niet meer deed |
|
| *bloempje: | Woensdag, maart 02, 2005 19:43 |
| leuk gevonden xxx-jes *bloempje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Carmen&Sterre | 
|
|
| Gecontroleerd door: kitty23 | ||
| Gepubliceerd op: 02 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||