De nooduitgang


Mijn tranen blijven stromen,
er lijkt geen einde aan te komen.
Ik dacht het allemaal wel vergeten te zijn,
maar het doet nog steeds verdomd veel pijn.
Het drukt een enorme stempel op mijn bestaan,
kan ik dit nog volhouden zo verder te gaan?
Ik ben behoorlijk uit mijn balans geraakt
en dat is nu juist wat mij zo droevig maakt.
Ik mis het licht in mijn leven,
waar zijn die zonnestralen toch gebleven?
Ik wil mijn leven en vertrouwen terug,
kan dit niet een beetje vlug?
Ik heb het mezelf lang genoeg verweten
en wil het nu voorgoed vergeten.
Niemand die het van buiten ziet,
toch huist er inwendig intens verdriet.
Het duurt me allemaal veel te lang,
wie wijst mij de nooduitgang?