Was ik maar oost-indisch doof.
Dan was er niks dat aan me kloof.
Dan was het leven een stuk beter .
Want het loopt nu voor geen ene meter.
Dan krijg ik niet al die scheldwoorden te horen.
Van achteren naar voren.
Dan hoor ik alleen de dingen die ik wil horen.
Dan was ik mezelf nooit verloren.
Ik weet heus wel dat er mensen zijn die om me geven.
Daarom blijf ik ook leven.
Maar die zijn er niet als ik word bescholden.
Waren er maar regels voor die golden.
Dan was er altij een vriend om me heen.
Maar ik heb er hier geen.
Ja, oke. Hun zijn degene die om me geven, maar die wonen te ver weg.
Richting Noord-Brabant, ik woon hier in Noord-holland veel te ver, hou op zeg.
Ik geef veel om hun en hun om mijn.
Dat maakt me wel blij.
Hopelijk word ik er sterk door.
En kan ik volgend jaar met de volle honderd procent voor.
Ook al zal het altijd bij me blijven.
Want zoiets kan je niet van je afschrijven.
Toch probeer ik het beste er van te maken.
En hun bij de volgende scheldpartij net zo af te kraken.
Is kijken of ze dan nog wat hebben tegen me.
Ik zal me wel dood schrikken, Huh
Want waarom zouden ze dan wel vrienden willen zijn?
Maar tot nu toe ben ik nog te gevoelig, voel me nog toch te klein.
hopelijke komt er verandering.
Dan geef ik het leven ook weer een goede zin.