Ik pluk een vergeet-me-nietje,
Als symbool voor eeuwige herinnering.
Maar ik weet: Ook deze prachtige bloem,
Zal op een dag verwelken,
En uiteindelijk vergaan.
Dingen worden vergeten,
Gevoelens genegeerd.
“Tijd zal alles wel helen.” wordt gezegd
Maar ik weet dat het niet zo is.
Ik pluk een vergeet-me-nietje,
Maar weet, dat je me allang vergeten bent.
Dat is de enige herinnering,
Die ik altijd bij me zal dragen.
De enige herinnering,
die niet verwelken zal.
(even jullie mening ...ik zat te twijfelen of de laatste strofe er wel bij moest, of dat ik het gewoon moest zo moest laten na " Maar weet, dat je me allang vergeten bent." Wat is beter?)