als ik het zo zie hoe ik de woorden spreek die lijken alsof ik de knoop knoop in de knop van mijn keel, dat schreeuwt en zingt om geboren te mogen worden,
om wakker te worden in het leven, waar ik slaap en de wekkende wekker mijn verstand wekt als ik in bed lig waar ik mijn leven bij elkaar sta te dromen, een droom die geen werkelijkheid zou worden door alle haat en leugens in het leven.
dan zie ik dat ik meer open zou moeten zijn tegenover anderen die me alsnog aankijken en me laten leven in de keuze van het kiezen.
dan ben ik moe gezongen van het lied dat ze componeerden en de leugen die begraven ligt, ik geloofde ze, totdat mijn oren luisterden...