je voel je weer zo verward en boordevol emoties
emoties, die nu allemaal een uitweg zoeken
eerst door een woedeaanval, daarna komen weer de tranen
emoties, overal gieren ze je lichaam door
van je nek haren af, tot aan je tenen toe zitten ze er

het is zo vreselijk verwarrend, voor jezelf en iedereen
je zegt wel nee, maar bedoelt ondertussen ja
je zit vol verlangens, maar kan dat juist weer niet uiten
je maakt het uit, maar wou juist ook weer diegene blijven
dat verwarde, het lijkt alsof het jou gedachten bezet heeft

en dan is er ook weer dat verdriet, dat zo pijn doet
het verdriet dat je voelt, en waar je geen raad mee weet
je begrijpt jezelf dan niet meer, huilt om alles en niks
voelt je machteloos en zegt dingen die je niet wilt zeggen
maar het komt, en blijft komen, en opeens is het dan weg

en dan komt weer die leegte, van niks meer willen doen
het liefst op je bed blijven liggen en alles vergeten
de wereld aan je voorbij laten gaan, maar dat kan niet
je moet je dingen doen, maar hebt er geen kracht meer voor
en dan verlang je naar een rustige plek, om jezelf te vinden

en je blijft hopen, maar de dagen gaan zo langzaam voorbij
een dag lijkt als een jaar, en uitgeput kom je dan thuis
het voelt alsof je alles verkeerd deed, niks de moeite was
en wilt weer wegvallen in een droomloze, rustige slaap
maar het kan niet, want je leeft niet alleen op deze wereld

nee, je leeft niet alleen in deze wereld
maar wat zou je dat op die momenten graag willen