Seizoenen
Als de nerven van mijn huid
zich openen en ik mij ontvouw
als een roodgekleurd herfstblad
kruipen de herinneringen langzaam
naar boven en een glimlach
ontkrult zich om mijn lippen
De dagen vliegen voorbij op de wind
en ik tel de kringen van mijn stam,
vouw mijn handen om de zon
De wereld neuriet zachtjes in mijn
linkeroor en de lente gloeit
tussen mijn dijen; ik heb eigenlijk
al altijd geleefd...
Reacties op dit gedicht
| Het Gejefte: | Dinsdag, maart 15, 2005 19:27 |
| nog nooit werd de lente zo schoon gedefinieerd, ik buig mijn hoofd voor uw schrijfsels, echt waar | |
| SuperKomet: | Zaterdag, maart 12, 2005 16:18 |
| Leve de niet te stoppen ontbloesemingen der natuur! Persoonlijk is de lente mijn favoriete jaargetijde, maar dit terzijde. Prachtig beeldende poëzie, echt waar. I'm really impressed... Ik wacht op meer van dat ;) |
|
| marije kooij: | Woensdag, maart 09, 2005 20:14 |
| heel erg bedankt voor je reactie :) erg lief... jij maakt ook hele mooie poezie! :) |
|
| de nifter: | Woensdag, maart 09, 2005 15:01 |
| oooh... is dat de lente ;) | |
| Hannepon: | Woensdag, maart 09, 2005 14:59 |
Lieve *Zilke*, ik heb echt veel bewondering voor je poëzie :-) Het raakt me...en ik herken soms wel beetjes van mezelf... veel liefs xx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Pieps | ||
| Gepubliceerd op: 09 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||