ik zit ermee opgekropt in mijn huid en mijn ziel
het wil eruit maar ik laat het niet toe
wat als ik het nog erger zou maken dan voordien?
zodanig dat ik blind wordt van de eigenwijsheid die ik bewaar
ik zit ermee opgekropt om alles in orde te houden
al geef ik het niet graag toe, het lukt niet al te best
het ligt niet alleen bij mij, ik heb niet alleen mijn fout.
ik hou van mijn leven en probeer naar geluk te streven
naar het goede gevoel die er was.
ik kan niet slapen, ik kan niet zuiver denken
er is een lege plek die ik zelf niet kan opvullen
een lege plek die steeds maar groter wordt
ik laat niets blijken zoals ik het zie
het suisende geluid blijft maar door razen
de pijn die ik had blijft maar steken
alles wat ik voel op mijn huid, tinteld traag verder
mijn roos die ik in mijn hart vasthou verwelkt
zonder dat ik besef hou rap het gaat
de messen in mijn buik nemen de pijn mee met zich
de normale pijn verdwijnt als ik er aan denk
maar inruil voor die pijn krijg ik steken van afstotendheid
ogen die mij niet zien staan
oren die niet horen wat ik zeg
ze lopen verder zonder mij
ook al vraag ik om te wachten
zo kan alles nog blijven duren
zonder er echt iets gebeurt
rillingen door m'n handen als
versteende woorden die nooit gesproken zijn
altijd maar blijven doorrazen zonder
te blijven stilstaan en beseffen wat er is
alleen die simpele vraag:
" waarom ben je vandaag zo stil?"