Verloren
Verloren
De boot schommelde op het rustige water,
de touwen sneden in mijn huid,
ik vreesde voor later
en het zweet brak me uit.
Alle ogen waren op mij gericht,
ik keek nijdig terug.
Ik herkende plotseling zijn gezicht,
en zag daarna alleen zijn rug.
Als hij me niet had verraden,
was ik vrij geweest,
had ik niet in 't water der vernedering hoeven waden
en het uiteindelijk ook niet bevaren.
Nu was alles verloren,
kon hij tevreden zijn,
kon mij niets meer bekoren,
was er alleen nog maar pijn...
De boot schommelde op het rustige water,
de touwen sneden in mijn huid,
ik vreesde voor later
en het zweet brak me uit.
Alle ogen waren op mij gericht,
ik keek nijdig terug.
Ik herkende plotseling zijn gezicht,
en zag daarna alleen zijn rug.
Als hij me niet had verraden,
was ik vrij geweest,
had ik niet in 't water der vernedering hoeven waden
en het uiteindelijk ook niet bevaren.
Nu was alles verloren,
kon hij tevreden zijn,
kon mij niets meer bekoren,
was er alleen nog maar pijn...
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Donderdag, maart 10, 2005 00:04 |
| verraad kent rede noch recht, maar weerstaat niet, vlucht voor de vurigheid van een vriend. hans |
|
| black cat: | Woensdag, maart 09, 2005 19:49 |
| Een Verrader Is net als zout, Het brandt in de wonden van je ziel. Prachtig geschreven. En als zo'n verrader je dit aan doet, heeft ie met mij te maken. Liefs dieuwy (Ik wist trouwens dat het fictie was) |
|
