Rozen
ik zal niet rusten in de donkere aarde
er zullen rozen bloeien daar waar ik eens was
ze zullen voeden aan dit broos omhulsel
een monument heeft niet meer waarde
naar mijn graf zal niemand bloemen dragen
ik zal verdwijnen in de kosmische ledigheid
mijn kinderen zullen wedijveren om in hun tuinen
de mooiste en de grootste rozen te vergaren.
ik kreeg de jaren om ze groot te brengen
ik kreeg de jaren om in hun volwassenheid
hun wijsheden te horen en met ze te praten
wetend dat ik heb liefgehad en rijk aan liefde ben
ze zullen rouwen zoals ik heb gerouwd
om vader, moeder en de vele anderen
ze zullen liedjes zingen zoals ik ze zong
ik zal er zijn als het ware ingebouwd.
er zullen rozen bloeien daar waar ik eens was
ze zullen voeden aan dit broos omhulsel
een monument heeft niet meer waarde
naar mijn graf zal niemand bloemen dragen
ik zal verdwijnen in de kosmische ledigheid
mijn kinderen zullen wedijveren om in hun tuinen
de mooiste en de grootste rozen te vergaren.
ik kreeg de jaren om ze groot te brengen
ik kreeg de jaren om in hun volwassenheid
hun wijsheden te horen en met ze te praten
wetend dat ik heb liefgehad en rijk aan liefde ben
ze zullen rouwen zoals ik heb gerouwd
om vader, moeder en de vele anderen
ze zullen liedjes zingen zoals ik ze zong
ik zal er zijn als het ware ingebouwd.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, maart 11, 2005 09:09 |
| Dit is prachtig. Wat een zekerheid van 'eeuwig zijn'. Mooi hoor. Liefs / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Roelie Kuilder | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 11 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||