Het was voorjaar
Het was voorjaar
het was voorjaar toen hij stierf
en hij haar achterliet
ze treurde de tijd voorbij
zorgzaam getroost
door ieder wie haar liefhad
ze ruimden zijn verdorde bladeren
de kleuren verpulvert
tot herinneringen
ze wachtten op de warmte
van de eerste zonnestralen
en zijn uitbundige lach
maar miste het voorjaar
en zijn eens zo statige stam
waar ze altijd tegen kon leunen
ze miste zijn knoestige handen
die haar hadden geliefkoosd
na elke najaarsstorm
het vertrouwde ruisen van zijn stem
als hij haar in koude nachten
in zijn armen wiegde
en voor de eerste zonnenstralen
van de zomer kwamen
klom ze omhoog
naar zijn takken
en zag hem weer
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Paul Willems (Quikkie) |  
|
|
| Gecontroleerd door: jo | ||
| Gepubliceerd op: 12 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||