Wit stuk oneindigheid
bij jou kan ik m'n zijn
m'n niet en al 't verdriet kwijt
hopend op wat waarheid lijn na lijn
misschien wel mij 't meest dierbaar
want wie was ooit zo'n luisterend oor
soms zo lang zwijgend, leeg maar
't was even vaak dat zij zo haar stilte verloor
en dan wetend dat een mens z'n eigen ziel en binn'ste
zo vaak en verschrikkelijk voor kan liegen
denk ik bij mezelf 't is toch 't minste
deze regels betrekkelijk te noemen in al hun bedriegen.