Bij de grondbuigende doorgegroeide
BIJ DE NAAR DE GRONDBUIGENDE DOORGEGROEIDE TULP
Was ik een narcis, dan werd mij ijdelheid verweten.
Nu is het slechts het ontbreken van de macht,
Om mijn schoonheid naar de hemel op te richten,
Gedoemd te buigen voor de zwaartekracht.
Mijn wens me bij de zon te voegen,
Werd mij teneinde toch fataal.
Het groeiproces, niet meer te stoppen,
Ontworteld sneuvelen wij tenslotte allemaal.
Reacties op dit gedicht
| black cat: | Zondag, maart 13, 2005 16:55 |
| prachtig geschreven, dan wil ik wel naast je staan... als anjer of roos;). Liefs, dieuwy |
|
| Will Hanssen: | Zondag, maart 13, 2005 16:19 |
| Mooi Willy, graag gelezen. Liefs, Will |
|
| MayadeBij: | Zondag, maart 13, 2005 16:12 |
| Ik zou een papaver willen zijn :) gaaaaaannnnnnnnnn. | |
| MayadeBij: | Zondag, maart 13, 2005 16:06 |
| GodzijDank niet allen als tulp (viooltje, lelie, orchidee.. alles beter dan de tulp :) (lelijke bloemen vind ik het - geen reet aan eigenlijk ;) kus! | |
Over dit gedicht
| Auteur: willy Vittali | 
|
|
| Gecontroleerd door: kitty23 | ||
| Gepubliceerd op: 13 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||