Waar zijn die bloemkolen van André van Duin
Die hij, met onder elke arm één, bezong
Toen men ze nog kon kweken in eigen tuin
En de smaak er van nog viel op ieders tong

Als voetballen zo groot, zonder stukjes bruin
Dat men er nog een gat in de lucht bijsprong
Het koste toen maar twintig frank geen fortuin
Wijl nu vier Euro de prijs wel hoog opdrong

Zo slenter ik met mijn kop hangend en schuin
Als was ik zoek naar ballen voor de pingpong
Doch mijn bloedend hart is meer toe aan wat aluin
Bij die prijs laat ik mijn broek of mijn sarong

De arme mens wrijft zich al over de kruin
En zegt weldra rest ons geen enkel haarwrong
Maar de rijke hun oren zijn van arduin
Wij armen zijn de klepel voor hunner gong