grote ruzie's altijd strijd,
nooit even stil,
altijd weer,
zij heeft dat of dat gedaan,
nooit heb ik even tijd,
om in rust voor mezelf verder te gaan,
niet even geen minuut,

ja was ik maar in elkaar gestomt,
met de vloer gelijk gemaakt,
was ik maar neergestoken,
ja,
dan had ik eindelijk rust,
dan wist ik even niks,
en was ik eindelijk vrij,

respect heb ik nooit van je gekregen,
altijd ik de schuld van alles en iedereen,
en toen zat ik weer een week op me kamer,
helemaal alleen,
zie je nou egt niemand dat ik het niet meer kan,
heeft nou niemand geen enkel idee,
dat ik niet meer wil,
niemand geen besef geen flauw idee

niemand gedacht wat zou er met haar zijn,
nooit durven vragen heej meisje wat is er aan de hand,
geen mamma die zegt wat ik moet doen,
een pappa die mij niet vertrouwt,
wat heb ik nu nog over?
een zus?

nee dat is altijd ruzie,
schelden alles noem maar op,
geen een iemand die vraagt wat er is,
nooit spontaan,
dan loop ik maar naar buiten,
weg,

dan zit ik weer op dat zelfde bankje,
buiten in de diepe stilte,
alleen,
zoals altijd,
zonder wereld,
zonder enkel leven...