honingbrand
HONING, WANT
het zoete geeft me leven
bruist haar adem in mijn aders
en beweegt me tot jou
ik kende je toen ook al niet
je keek altijd kwaad en onbegrepen
lachtte je misbaksels weg
en schreide telkens weer een dag bijeen
was je vrouw geweest
was je anders
heel terecht en ongestoord
man van deze wereld
maar niets was wat iets eens was geweest
alles bleef heden
en toen en ooit etterden samen
in je spookverhalen
(en toen…)
WONINGBRAND
man van middelbare heeft spijt
baarde zich een leef-tijd
en klaarde die zelf op
in een walm van asgeur en benzeen,
nabestaanden die pas hun gelaat prijsgaven
op je crematie, je onaangekondigde
dood, live, op tv
en ik
ik ken je niet eens
ik ruik je lichaam niet
terwijl het gestaag maar beslist
zijn armen naar de hemel reikt
ik voel me bedrogen
en kijk in mezelf
ik ben misselijk
ik mis een lijk
het mijne
Reacties op dit gedicht
| Innerchild: | Zaterdag, oktober 01, 2005 13:23 |
| Nu pas gelezen ... ff niet goed van ... ik kom hier nog op terug ... moet nu weer werken ! |
|
| Zilke: | Vrijdag, maart 18, 2005 14:48 |
| Ffff...zwaar einde sterk, alweer ook met de titels enzo like your style |
|
| Martine Gieze: | Donderdag, maart 17, 2005 14:41 |
| bijzonder intens verwoord! super sterk e dicht!! liefs,Mart |
|
| sunset: | Donderdag, maart 17, 2005 09:41 |
| Dát hoefde geen uitleg ;~). 't Is voelbaar mooi (na enkele keren lezen). Liefs / sunset |
|
| Het Gejefte: | Donderdag, maart 17, 2005 08:50 |
| voor alle duidelijkheid: dit is één gedicht... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: bieke | ||
| Gepubliceerd op: 17 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||