Slapeloze nachten,
blijf dwalen in gedachten.
zoekend naar een licht,
hunkeren naar een bekend gezicht.
Dat is men ware ik,
blijven huilen en beven van schrik.
niemand ziet hoe ik me echt voel,
ben vanbinnen één grote warboel.
Voor jullie probeer ik vrolijk te zijn,
verstoppen van gevoelens doet meer en meer pijn.
een soort van masker heb ik op,
waarachter ik al men verdriet verstop.
*Gedichtje voor al men vrienden en mensen die ik ken, ik hoop dat jullie beseffen dat ik dit allemaal voor jullie doe, omdat ik niet wil dat jullie zien hoe ongelukkig ik ben, soms laat ik opschool wel eens tranen en ik wil iedereen bedanken die me dan troost, elke keer weer, ik wil jullie nooit meer kwijt!!!! Veel liefs, Fristike*