Wie was je?
Al bijna vier jaar geleden
en nog spook je soms door mijn gedachten
en nog ken ik je telefoonnummer uit mijn hoofd
Heb me vaak afgevraagd
of ik het wel heb afgesloten
die hele periode met jou
Honderden vragen,
die nu zo belangrijk lijken
kwamen toen niet eens in me op.
Dus deze is voor jou,
Omdat ik nog altijd aan je denk,
en me afvraag of je mij nog herinnerd,
ben je gelukkig? Ben je alleen?
Was tussen ons echt, of een spel?
En vooral, wie ben je nu?
En wie was je?
Je zag er zó goed uit..
ik keek niet verder
was verblind door jou
Met mij hoofd in de wolken
met ogen die zó straalden,
dat de weerkaatsing in mijn roze bril
me toen ik eigenlijk weer
helder moest zien, me nog verblindde
Jij was alles, het einde
nog voor het begon
Reacties op dit gedicht
| sergev2005: | Zaterdag, maart 19, 2005 19:26 |
| Mooi gedichtje, vooral in zijn ontroerende verwoording, en te zeggen dat ik dat gevoel beaam. Och, had ik maar een lieve vrouwelijke ziel die zo naar mij toe zou spreken... Ach het leven is niet altijd rechtvaardig, hé? Liefs, en moed, Serge |
|
| sunset: | Vrijdag, maart 18, 2005 09:51 |
| Delend treffend voelbaar verwoord. Liefs / sunset |
|
| Innerchild: | Vrijdag, maart 18, 2005 00:54 |
| nog steeds een beetje een pijnelijke herinnering ? ... graag gelezen ... warme groet / innerchild |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Renate-td- | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 18 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||