soms wil ik alleen zijn
soms
wil ik alleen zijn
en dood
uit het leven gegrepen
en bestaan in narcose
in herinneringen
die de mensen opwellen
in glimlachjes van begrip
ik kan niet blijven dobberen
in mijn verzopen isotoop
maar laat me daar toch maar
mijn anker uitwerpen
en roep niet meer, klop niet, bel niet
want deurbelletjes zijn symfonische hartscheurtjes
ik zal nooit antwoorden
nooit openen
want het licht zal me verschroeien
ik draai alle kanten uit
richtingen dringen zich aan mij op
als warme, gedicteerde welkombordjes des levens
als open en toeslaande deuren
mijn gemoed wordt zielloos
ik wil iedereen buiten
laat mezelf alleen zijn
als enige in dit vervloekt heelal
onaangeroerd
integer
en zonder doel
wil ik alleen zijn
en dood
uit het leven gegrepen
en bestaan in narcose
in herinneringen
die de mensen opwellen
in glimlachjes van begrip
ik kan niet blijven dobberen
in mijn verzopen isotoop
maar laat me daar toch maar
mijn anker uitwerpen
en roep niet meer, klop niet, bel niet
want deurbelletjes zijn symfonische hartscheurtjes
ik zal nooit antwoorden
nooit openen
want het licht zal me verschroeien
ik draai alle kanten uit
richtingen dringen zich aan mij op
als warme, gedicteerde welkombordjes des levens
als open en toeslaande deuren
mijn gemoed wordt zielloos
ik wil iedereen buiten
laat mezelf alleen zijn
als enige in dit vervloekt heelal
onaangeroerd
integer
en zonder doel
Reacties op dit gedicht
| Martine Gieze: | Vrijdag, maart 18, 2005 13:27 |
| je spreekt over het alleen willen zijn...en toch...ik bemerk de eenzaamheid! moeilijk he,soms!;-( schitterend/intens verwoord! liefs, sterkte, Mart |
|
| sunset: | Vrijdag, maart 18, 2005 11:10 |
| Zooooo ... Heel voelbaar verwoord. Liefs (en knuf) / sunset |
|
| Innerchild: | Vrijdag, maart 18, 2005 09:53 |
| maar J. toch ... klinkt ff niet goed ! knuf / innerchild |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 18 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||