Fluister zandkorrels
Neem mijn gewonde hart
mee, fluister zandkorrels
zachtjes in mijn lange
blonde haren en proef
het leven in verwoestende
golven, die koppen tegen
de wind in naar het duister
als deze nacht voorbij is
wandel ik door de duinen
naar het licht en wacht daar
op de zon die mij roept en
samen met haar ga ik op in
vergetelheid, geen zandkorrel
zal weten wie ik ben of was ...
Reacties op dit gedicht
| ato: | Zaterdag, maart 26, 2005 18:36 |
| Mooi! |
|
| cooremans tiny: | Zaterdag, maart 19, 2005 16:21 |
| mooi neergezet!knap! groetjes, tiny, xxx |
|
| MayadeBij: | Zaterdag, maart 19, 2005 13:36 |
| .. (super!) | |
Over dit gedicht
| Auteur: m e t h a | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 19 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||