Als het blad verdwenen is...
De lucht vergrijst...
In de verte ontdek ik
Een schaduw geschrokken..
Vogels vliegen mijn richting uit
Achtervolgd door de donkere schim..
Als snel schuilen zonnestralen
Zich achter een dik wolkendek..
Angstig kruip ik in een hoekje
Mijn ogen gericht op de buitenwereld..
Verschijnend in het vizier
Een alleenstaande boom..
Het laatste blad
klemt zijn wortels stevig vast..
Meegewaaid met de wind,
Valt een sprankeltje hoop de diepte in..
Niet weten wat de bestemming is
Ik sta helemaal alleen
Op deze grijze achtergrond,
Het betekent niets...
In de verte ontdek ik
Een schaduw geschrokken..
Vogels vliegen mijn richting uit
Achtervolgd door de donkere schim..
Als snel schuilen zonnestralen
Zich achter een dik wolkendek..
Angstig kruip ik in een hoekje
Mijn ogen gericht op de buitenwereld..
Verschijnend in het vizier
Een alleenstaande boom..
Het laatste blad
klemt zijn wortels stevig vast..
Meegewaaid met de wind,
Valt een sprankeltje hoop de diepte in..
Niet weten wat de bestemming is
Ik sta helemaal alleen
Op deze grijze achtergrond,
Het betekent niets...
Reacties op dit gedicht
| Trilala: | Zondag, maart 20, 2005 11:50 |
| en toch vind ik het prachtig geprobeert joke! geslaagt vind ik hem ;) maar inderdaad.. de essentie is verder te zoeken dan normaal! En nieuwe blaadjes zullen er wel bij groeien! lente begint:) Kusjes Sara |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Poohieke | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 19 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||