Ik loop over een weg,
Een weg met het eind onbekend.
Alles is zwart,
Alles is vol met mist.
Alles maar toch niks.
Ik wil naar het eind,
Zien wat daar is,
Wat het onbekende is.
Waar de meeste bang voor zijn.
Ik wil er gewoon heen,
Geen gemaar en geen nee.
Ik ga gewoon.
Onderweg zie ik van alles,
Maar wat er toch niet is.
Dingen wat niemand aanspreekt,
Waar niemand iets over zegt.
Wat er ook is,
Ik ben er klaar voor.
Het einde is in zicht,
Geen licht,
Maar een gevoel,
Die het zegt dat het daar is.
Het blijft nog donker.
Had mijn gevoel het verkeerd?
Ik weet het niet.
Toch voel ik rillingen over mijn rug,
Het gevoel dat er iets niet klopt.
Nog een paar stappen,
En dan ga ik terug als er niks is.
Rustig,
Stap voor stap.
Nog 1 en dan……
Wat was dat?
Dat gekraak?
Alweer!
Ik vertrouw het niet.
Hier blijf ik niet staan.
Ik ren maar gewoon door,
Zolang tot ik het weer vertrouw.
Niet terug van waar ik vandaag kwam,
Maar naar het eind van deze weg.
Pff… ik kan niet meer,
Ik stop.
Laat hem/haar maar komen,
Ik ben er klaar voor.
Het is dichtbij,
Ik doe mijn ogen dicht.
Nog even,
Dan is hij/zij er.
Ik voel langzaam,
Met enige aarzeling,
Een hand op mijn schouder.
Ik doe mijn ogen open,
En daar staat,
Mijn vriendin,
Met mijn vrienden en familie,
Degene waar ik nooit zonder kan.
En waar ik ben is ongelooflijk,
Aan het eind van de weg.
(wat het eind is houd ik geheim omdat je die zelf maar moet vinden, want voor iedereen is een ander uitzicht en omgeving:P)