dementie
dementie ,
Langzaam glip je weg ,
je geest word als een kind ,
Nu zal ik ...
de moeder zijn ,
en dat doet mij
zoveel pijn.
Ik zal je tranen drogen,
ik was en kleed je om ,
je pakt mijn hand
en zegt dan ; kom ...
wij gaan nu naar mijn moeder,
want ze wacht op mij .
Zo lopen we samen verder ,
een moeder met haar dochter ,
maar........wie is wie?
zo lopen we ,
zij aan zij.
Reacties op dit gedicht
| wilmavdmark: | Dinsdag, maart 22, 2005 15:51 |
| heel mooi gedicht, en heel herkenbaar. | |
| Mamke: | Maandag, maart 21, 2005 21:46 |
| Voelbaar pijnlijk, weer kippevel!!! Nogmaals sterkte!!! Liefs, Annemarie |
|
| Rien de Heer: | Maandag, maart 21, 2005 19:55 |
| Indrukwekkend mooi verwoord. Groetjes, Rien. |
|
| Psych: | Maandag, maart 21, 2005 19:35 |
| zou dit het leven zijn,of een weg naar een droom,die ons verbind met, al wat is, waar het leven geen einde kent,alleen maar vreugd,,,liefs,,,elze,,, | |
| Lievelingetje45: | Maandag, maart 21, 2005 19:26 |
| Zeer prachtig verwoord! Ik weet zeker ook al doet het je pijn dat jij goed voor je moeder zorgen zal! Liefs |
|
| hiljaa: | Maandag, maart 21, 2005 19:20 |
| wist dat het dat was! ik werk bij die mensen! het is moeilijk te vatten hé!vooral als het in je eigen omgeving gebeurt sterkte in iedergeval knufliefs--hiljaa-- |
|
| Rani: | Maandag, maart 21, 2005 19:20 |
| mooi geschreven, moeilijke ontwikkelingen.. zorg maar lekker voor d'r Love, R. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: jackie lokker | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||