alleen
er zijn die mensen,
het zijn ze allemaal,
die enkel wanneer ze willen,
mij zien staan.
Mijn verlangens
hun een raadsel.
Want horen doen ze niet,
een uitkomensmensje,
wanneer het hun zint.
De pijn,
wetend ,
dat je niet voor hen bestaat...
Eenzaam,
en toch met al die mensen
om me heen,
de vluchtroutes,
zo laf.
Moest iemand ook maar zeggen
dat ze om mij gaf...
Leven
bijna verspild.
het zijn ze allemaal,
die enkel wanneer ze willen,
mij zien staan.
Mijn verlangens
hun een raadsel.
Want horen doen ze niet,
een uitkomensmensje,
wanneer het hun zint.
De pijn,
wetend ,
dat je niet voor hen bestaat...
Eenzaam,
en toch met al die mensen
om me heen,
de vluchtroutes,
zo laf.
Moest iemand ook maar zeggen
dat ze om mij gaf...
Leven
bijna verspild.
Reacties op dit gedicht
| murky: | Maandag, maart 21, 2005 21:36 |
| ik vind het een mooi gedicht ik kan mezelf er ook wel in terug vinden |
|
| Fossi: | Maandag, maart 21, 2005 21:03 |
| wou dat ik is bij je kon zijn, en je troosten en laten zien dat ik om je geef kus liefs Sylvie.. |
|
| sanne: | Maandag, maart 21, 2005 20:42 |
| hey heel mooi gedicht een gedicht waar iedereen wel een beetje van zichzelf in herkent sommige meer als andere het is mooi in woorde gebracht kon het zelf niet beter |
|
| sitara: | Maandag, maart 21, 2005 20:25 |
| kweet hoe je je voelt,voel me zelf ook vaak zo 'misbruikt' ...je bent niet alleen... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *broken hope* | 
|
|
| Gecontroleerd door: jo | ||
| Gepubliceerd op: 21 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||