gebulder
met een minzame lach
vertedert hij de geïnteresseerden
plots houden ze halt en
verstarren in hun gedachten
wat was het dat ze zagen
wat deed hen stoppen
in één enkel oogcontact
‘nee’
dit kon niet zijn
zoiets mocht niet bestaan
nooit eerder
werden ze overmand
door zo’n medeleven
nooit eerder
kenden ze pijn
als nu
want hij was de gekraakte
de immer dood geborene
die levend als nooit tevoren
zijn venijnige grimas
laat ontaarden
in woest gebulder
vertedert hij de geïnteresseerden
plots houden ze halt en
verstarren in hun gedachten
wat was het dat ze zagen
wat deed hen stoppen
in één enkel oogcontact
‘nee’
dit kon niet zijn
zoiets mocht niet bestaan
nooit eerder
werden ze overmand
door zo’n medeleven
nooit eerder
kenden ze pijn
als nu
want hij was de gekraakte
de immer dood geborene
die levend als nooit tevoren
zijn venijnige grimas
laat ontaarden
in woest gebulder
Reacties op dit gedicht
| Zilke: | Dinsdag, maart 22, 2005 20:48 |
| oeh..homerisch gelach | |
| Innerchild: | Dinsdag, maart 22, 2005 18:33 |
| boeiend geschreven ... en ik gok op popie jopie ! | |
| sunset: | Dinsdag, maart 22, 2005 12:02 |
| Schitterend poëtisch neergezet. Chappeau. Liefs / sunset |
|
| Oorlam: | Dinsdag, maart 22, 2005 12:00 |
| mm het is de man in sleetse kledij, oei ja dat moet hem zijn:) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: bieke | ||
| Gepubliceerd op: 22 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||