Geweten gewetenloos gebroken
Kijk naar boven
tussen de bomen
Grillige vormen, takken zonder blad
waar de wind gillend giert
Alsof het even vergat
dat in het donker men niet ziet
Wat men wel horen zou
was het echt verdriet
Waren het stille tranen
die uit de wolken moesten stromen
Was het slechts de angst
waarvan de wereld nog kon dromen
Zonder hoop op nieuwe dag
op vroege zon in frisse morgen
Was het daar dat men zich begaf
onverlaten in duizend zorgen
Verloren tussen grijze mist
stap voor stap, elke emotie uitgewist
Was het als witte strepen krijt
geklopt vanaf het bord
Raakt alles alle betekenis kwijt
rest slechts het vage besef
Door gebrek gestoken
het geweten gewetenloos gebroken
Scherpe splinters in zacht vlees
sijpelt drup na drup donker bloed
uit een hart dat bloeden moet
tot het koud en leeg
in het duister neerzeeg
Verslagen in het kloppen
Was de druk geen seconde langer te stoppen
Brandt het rauwe branden diep van binnen
tot verstand zich overweldigd laat overwinnen
Zou het leven dan eindelijk
uit pure noodzaak zichzelf bevrijden
zich in giftig genot verlossen
van al haar lijden
Reacties op dit gedicht
| Hobo: | Donderdag, juni 17, 2010 11:53 |
| 1 woord : Wauw! x |
|
| sunset: | Dinsdag, maart 22, 2005 12:56 |
| Schitterende verwoording, heel ritmisch, vlot lezend. Ik heb genoten. Liefs / sunset |
|
| Vervelende meid: | Dinsdag, maart 22, 2005 12:18 |
| Ik vind hem ook erg mooI! | |
| Fri..: | Dinsdag, maart 22, 2005 09:16 |
| Wauw, wat een mooi gedicht is dit.. vooral de laatste strofe Liefs, Frida |
|
Over dit gedicht
| Auteur: milamber |  
|
|
| Gecontroleerd door: Pieps | ||
| Gepubliceerd op: 22 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||