Cebete
CEBETE,
Ik werp mijn handen omhoog,
en krijs buitenzinnen
tegen het akelig gewelf,
ver boven mij.
Ik schreeuw, smeek,
spuw speeksel
en ween hagelsteen.
Maar wolken drijven,
zwijgzaam,
aan mij voorbij.
Ik kijk nog even,
een vogel schrikt op.
En bekeer dan, vol ongeloof,
huiswaarts.
Dat bidden
is niks voor mij.
F.
Reacties op dit gedicht
| ExoticBlue: | Zaterdag, april 02, 2005 21:05 |
| Ik voel de hagelstenen nadreunen, terwijl de heidense man schreeuwt en schrijft. Laten wij bidden voor toekomstinspiratie;) Naar de zon, EB |
|
| Martine Gieze: | Vrijdag, maart 25, 2005 08:33 |
| tja...we verwachten er als mens ook vaak zoveel van...alsof je dan opeens door een bijzonder/vredig/wonderlijk gevoel overweldigt wordt of een lichtflits ziet ofzo...helaas is dat niet de realiteit...toch zou ikzelf niet zonder kunnen...ik ervaar toch net dat stukje rust wat ik anders niet zou hebben,zo voelt het tenminste! erg mooi/intens/herkenbaar verwoord! liefs,Mart |
|
| Godvader: | Donderdag, maart 24, 2005 16:31 |
| een beknopte deze...alhoewel niet helemaal bevredigend...maar dat komt omdat je gedichten hebt geschreven die anderen weer doen verbleken vanuit Holland!:P G. |
|
| Oorlam: | Dinsdag, maart 22, 2005 14:10 |
| :)))))) | |
| de nifter: | Dinsdag, maart 22, 2005 13:18 |
| je kan ook niet bidden en gewoon af en toe biechten | |
Over dit gedicht
| Auteur: Kuijlemans F. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 22 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||