duogedicht Roxz en Fixien: de Lente

de lente is begonnen
het zonnetje schijnt
strak blauwe lucht
regen verdwijnt

mensen beginnen te lachen
en ik lach met ze mee
ze weten niets van me masker
van binnen ben ik een woeste zee

ik ben niet te stoppen
en ga maar door
van buiten probleemloos
van binnen problemen, strijkers en een koor

niemand die me echt kent
niemand die echt weet wie ik ben
onder het masker
niemand die ik echt goed ken

de lente is weer begonnen
kan het vandaag niet aan
iedereen is blij
lelijk eendje verandert in zwaan

ik laat ze denken dat ik vrolijk ben
ik laat ze in die waan
want van binnen kan ik het niet meer aan
van mijn ogen naar mijn kin loopt een traan

hij is niet meer te stoppen
laat mij nou maar met rust
laat mij in vrede gaan
de dood die mij in slaap sust

maar het is lente
laat het voor deze keer voorbij gaan
want ik zie de lachende mensen
en wil hier zo snel mogelijk vandaan

laat de winter weer terugkomen
gedachten op oneindig
verstand op nul
het leven gewelddadig

het is weer lente
van buiten begaan
in het midden vaag
maar van binnen dood aan het gaan