Verbolgen...
Verbolgen bast
aard natuur,
last van leven
doch feilloos
het stuur,
omwenteld tot doel
op dit prille uur
enkel
muur die ik voel,
in vlammen verguurd.
Bast verbolgen
't leven verzwolgen
door pijn die rest,
de pest van het Zijn
koel het doel van
kwel en kwijn,
met tranen bevloeiend
gezuiverd tot rein...
aard natuur,
last van leven
doch feilloos
het stuur,
omwenteld tot doel
op dit prille uur
enkel
muur die ik voel,
in vlammen verguurd.
Bast verbolgen
't leven verzwolgen
door pijn die rest,
de pest van het Zijn
koel het doel van
kwel en kwijn,
met tranen bevloeiend
gezuiverd tot rein...
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: sedrich | 
|
|
| Gecontroleerd door: bieke | ||
| Gepubliceerd op: 25 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||